Toronto and Niagara Fall

 
วันศุกร์ที่ผ่านมา เนื่องจากขอวีซ่าเมกาไม่ทัน เลยต้องเปลี่ยนแผนจากไปเที่ยวนิวยอร์คเป็นโตรอนโตแทน ใช้เวลาขับรถไป 6 ชั่วโมง เท่ากับเดินทางไปนิวยอร์คเลย  เราออกเดินทางกันตอนบ่ายหนึ่ง วันนั้นทั้งฝนทั้งหิม ตกกันให้วุ่นตลอดทาง แต่ดีที่ Ophelia ไม่งอแงเลย แถมยังอารมณ์ดีอีก นั่งยิ้มนั่งหัวเราะตลอดทาง ไปถึงโตรอนโตตอนทุ่มนิดๆ

เราหิวมาก พอเช็คอินเข้าโรงแรมที่คอร์ดยาร์ดเสร็จ เรารีบชวน he ออกไปกินข้าวทันที เรานึกอยากกินส้มตำมาก เลยถามพนักงานโรงแรมว่าร้านอาหารไทยอร่อยๆใกล้ๆโรงแรมอยู่ไหน สรุปก็อยู่หน้าโรงแรมเอง แค่ข้ามถนนไปก็เจอแล้ว ชื่อร้าน Pi Tom’s

ได้กินส้มตำจนหายอยากเลย อาหารถือว่ารสชาดอร่อยเลยทีเดียว เรายังบอกกับเจ้าของเลยว่า ถ้าร้านนี้ไปเปิดที่ Montreal มีหวังร้านอื่นได้เจ๊งแน่ๆ เพราะที่นี่อาหารไทยไมอร่อยอย่างแรง ตอนเรานั่งกิน เรายังพูดกับอิตาหมอเลยว่า พอโอฟี่เข้าโรงเรียนแล้ว เราจะเปิดร้านอาหารไทยแบบนี้ที่ในเมืองของเรา he รีบเห็นด้วยแล้วบอกว่า รับรองว่าเราต้องทำเงินได้เยอะมากๆแน่นอน ที่นี่ร้านอาหารไทยยังมีน้อยแล้วก็ไม่อร่อยด้วย ถ้าเราจ้างแม่ครัวฝีมือดีๆจากเมืองไทยแล้วก็ใช้ของดีๆทำ ราคาแพงกว่าที่อื่นหน่อยคนก็กิน เราเห็นร้านอื่นรสชาดป่วยๆ จานละนิดละหน่อยเยี่ยงอาหารชาววัง แถมราคาก็แพง คนยังกินกันเต็มทุกวันต้องจองโต๊ะ ขนาดจองแล้วยังต้องไปยืนรอจนแถวยาวออกมานอกถนนเลย

 
 

เช้าวันรุ่งขึ้น เราเดินไปกินอาหารเช้ากันนอกโรงแรม เดินกันกลางหิมะที่ตกมาอย่างหนัก หนาวมากมายเดินไปหิมะพัดเข้าตาเข้าจมูกตลอดทาง ประมาณสิบห้านาทีก็ถึงร้านกาแฟ second cup เราชอบกาแฟร้านนี้แล้วก็ขนมด้วย เราว่ามันอร่อย

 
 
 
 

กลับไปเอารถที่โรงแรมแล้วก็เดินทางไปน้ำตก Niagara อยู่ห่างออกไปประมาณชั่วโมงครึ่ง ช่วงนี้ไม่ใช่ช่วงเวลาที่ดีในการไปน้ำตกไนอะการาหรอกเพราะมันหนาวมาก แต่ก็ยังอยากเห็นอยู่ดีง่ะ

ไปถึงไนอะการา พอเปิดประตูรถเท่านั้นแหละ รีบปิดแทบไม่ทัน เพราะมันหนาวแบบไม่เคยรู้สึกแบบนั้นมาก่อนเลย เป็นเพราะมีระอองน้ำจากน้ำตกพัดมาด้วยล่ะมั้ง แต่มาถึงแล้วก็ต้องเดินไปชมกันหน่อยล่ะ เป็นน้ำตกที่ใหญ่จริงๆแล้วก็มีพลังมากด้วย น้ำมากมายไม่รู้มาจากไหน ทำไมมันเยอะขนาดนั้น แล้วก็มีมาตลอดทั้งปีซะด้วย ทำให้คิดว่าใครตกลงไปล่ะก็ไม่ต้องคิดจะมีชีวิตรอดเลยล่ะ ต่อให้ว่ายน้ำระดับทีมชาติก็เหอะ

 

 
 
 

แวะกินข้าวที่ Hardrock café แล้วก็เดินทางกลับ อารมณ์ตอนนั้นอยากจะกลับไปนอนมุดใต้ผ้าห่มในโรงแรมให้สบายอุราซะเหลือเกิน แต่พอเห็นแสงสีในเมืองแล้วก็เลยลืมความหนาวไปโดยทันที มีแรงเดินช้อปต่อซะงั้น หุหุ

 
 

โตรอนโตเป็นเมืองใหญ่ มีห้างร้านมากมาย คนเดินตามท้องถนนมากมายคล้ายกรุงเทพฯเลย ทำให้รู้สึกเหมือนกลับไปอยู่กรุงเทพฯ คนส่วนใหญ่ที่นี่ก็เป็นคนเอเชีย เกาหลี ญี่ปุ่น ไทย ลาว เวียดนาม เต็มไปหมด

 
 
 
 
 
 

เดินซื้อของในห้างซึ่งตอนนั้นกำลังลดราคากันเยอะพอสมควร เลยได้ของขวัญคริสมาสมาให้หลานๆ he แล้วก็ได้ของเล่นโอฟี่กับเสื้อผ้าของเราด้วย ส่วน he ได้ dvd มาหลายแผ่น

วันอาทิตย์เช้า เราไปดื่มกาแฟกับเพื่อน he ที่อยู่ที่นั่นที่ starbucks นั่งคุยกันซักพักเราก็ไปเดินช้อปต่อ ตอนบ่ายก็เดินทางกลับบ้านกัน